04-02-2023

 

De afgelopen week stond de watersnoodramp van 1953 in het middelpunt van de belangstelling. De focus was daarop gericht, om in de stijl van mijn vorige blogs te blijven.

Natuurlijk weet ik van die ramp. Die staat in de geschiedenisboeken. Als je me vraagt naar het aantal slachtoffers, weet ik dat. Ik heb er op school over verteld.

De beelden, die werden getoond, waren indrukwekkend. De persoonlijke verhalen van overlevenden en nabestaanden maakten op mij weer diepe indruk. Bij elke grafsteen hoort een verhaal. Als je die persoonlijke verhalen hoort en de beelden ziet, kun je je iets voorstellen bij het drama van toen, Iets, Meer niet. Ik was in het Watersnoodmuseum en zag allerlei herinneringen van diverse mensen. Zoals dat mandje waarin een baby gered werd. Afgelopen week zag ik die baby van toen en  hoorde ik hem vertellen van zijn  redding. Kippenvel, net als bij die andere verhalen.

Wat goed om na 70 jaar hier weer uitgebreid aandacht aan te besteden! Het Watersnoodjournaal en de documentaires gaven niet alleen een overzicht van de feiten, maar vooral een beeld van het menselijke leed.

Ik vroeg me af, waarom die beelden en die verhalen mij zo troffen dit jaar. Ik was toen 3 maanden oud. Maar ik heb wel een beeld, na 70 jaar (misschien wel om die 70 jaar):

Het was zondagmorgen en ik lag in de box. Mijn moeder stond te strijken en luisterde naar de radio. Mijn vader was naar de kerk. De dienst werd uitgezonden via de radio, Ds. ’t Hart leidde de dienst.

Vandaag vierden Johan en Anneke hun verjaardegen en had ik mooi de gelegenheid om mijn zussen te vragen of dat beeld klopte. Deels wel: Ds. ’t Hart was op de radio, maar mijn moeder stond vast niet te strijken op zondag. (Dat had ik zelf ook al bedacht, maar toch...) Of ze zelf naar de kerk waren, wisten ze niet meer. Lammy dacht, dat ze me ’s morgens in bad hadden gedaan. Teun, mijn zwager, wist iets meer: hij luisterde met zijn opa en oma naar de radio. Hij weet nog, dat de dominee een briefje naast zich had liggen, waarop stond wanneer hij moest stoppen voor een extra nieuwsuitzending over die ramp. Ik kan het hem niet meer vragen, maar wat moet dat moeilijk voor hem geweest zijn. (Ik heb 1 keer een radiodienst begeleid en ik doe het nooit weer!).

In het verleden ligt het heden, en andersom en ook de toekomst.

Jan van Veen had al een heel Deltaplan opgesteld. Zijn plan belandde in een bureaula maar dat plan werd wel na de ramp uitgevoerd. Gelukkig wel. Hij mag ook wel een standbeeld krijgen!

Laten we die standbeelden niet weghalen. Luister naar de verhalen, die erbij horen, negatief of positief. Die verhalen maken het begrijpelijker, menselijker.

Kun je je focus op het verleden richten?? Nee, dat geloof ik niet. Ik ga nog steeds voor het panorama: heden, verleden, toekomst.

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.