1 augustus 2020

Ik ben een beetje nostalgisch vandaag. 1 augustus. De verjaardag van mijn vader,

 Hij zou 106 geworden zijn, als hij  nog geleefd had, Hij overleed heel plotseling in 1984. Hersenbloeding. Een jaar na het overlijden van Afke. Ik zorgde toen net een jaar voor Sander en Mariet. We hadden het leven weer een beetje op de rails, dacht ik.

Dat was naar mijn gevoel ook wel zo, maar dit overviel me wel. Pa en ma waren altijd een baken voor ons, altijd beschikbaar om op te passen, net als opa en oma Winters. Opeens was pa er niet meer. Ma moest alleen verder. Zij deed dat wonderlijk goed.

Als ik nu terugdenk aan mijn vader, denk ik aan hem niet als “de man die zondags altijd het vlees snijdt”. Nee, hij was echt mijn vader. Ik zat bij hem op schoot tijdens het Bijbellezen en ik weet nog heel goed, hoe ik verbaasd keek naar die grote vingers van hem, die die dunne blaadjes omsloeg. Hij kwam op een gegeven moment thuis met een etalagepop voor mij. Die zag hij in de etalage van de winkel van Boonstra en nam die mee voor mij. Die pop heeft jaren op mijn kamer gestaan en op de MMS heb ik allerlei kleertjes voor haar gemaakt. Ze kwam om het leven, toen mijn ouders van de Tukseweg naar de Matthijs Kiersstraat verhuisden en Peter , mijn jongste broertje, wat al te rigoureus met de aanhanger achter de auto van mijn vader de bocht om ging. Ik zat op die aanhanger, maar kon mijn pop niet redden. Het ging te snel..

Tja, Peter was er ook opeens. Niets van gemerkt. Opeens lag mijn moeder in bed en was er een baby. Ik vond het helemaal niets en reed op de autoped naar mijn vader in zijn werkplaats op de hoek. Hij bracht me terug en zorgde er voor, dat ik Peter toch wel leuk vond.

Mijn vader heeft me ook autorijden geleerd. We oefenden op de Kamp en zaterdags mocht ik rijden naar Emmeloord om Peter van school te halen. Zondags haalde ik mensen voor de kerk op, zonder rijbewijs! Wat een vertrouwen!

Nog veel meer herinneringen komen boven, teveel om op te noemen.

Ik herinner me zijn begrafenis heel fragmentarisch. Ik heb orgel gespeeld. Dat wilde ik, ook al had Lammy haar bedenkingen: ”We moeten geen drama krijgen”, zei ze. Dat kregen we ook niet, ik wist echt wel wat ik kon, ook al betwijfelde zij dat. Verder hadden we weinig inbreng. Heel anders dan bij de begrafenis van mijn moeder.

Mijn vader…

Als we praten over vroeger, hebben we het veel vaker over mijn moeder dan over mijn vader. Vreemd eigenlijk.

Samen hebben zij er voor gezorgd, dat ik nu ben, wie ik ben.

DANKBAAR !

 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Henrike Laning
4 jaar geleden

Ik heb ook mooie herinneringen aan opa Huisman. Hij was enorm gul. Ik was tien jaar toen hij overleed en heb niet zo heel veel herinneringen aan hem, maar ik weet nog als ik hem in de winkel of dierentuin iets aanwees wat ik mooi vond, dat hij het voor mij kocht. Ik vond het heel erg dat hij ineens overleed. Ik kan me de begrafenis niet echt herinneren, was ik daar bij of niet? Ik dacht het wel, maar heb geen beelden.