12 Oktober 2021 Alles weer gewoon?

Daar lijkt het wel op. Weer NT2-les geven, weer Voorleesexpress, weer orgelspelen in Nijenstede en nu dus ook weer een blog schrijven.

Dat heeft even geduurd.

Ik mocht, na een jaar wachten, weer op vakantie! Kroatië is een prachtig land. We deden ook Slovenië aan tijdens onze bustourvakantiereis. (prima scrabblewoord!). Deze landen verschillen nogal, Kroatië is erg arm. Dat zie je duidelijk in de oude stadjes: het onderhoud is heel achterstallig… De plaatselijke gids vertelde ons allerlei leuke dingen, maar toen ik hem daarop doorvroeg, was alles niet zo positief. De meeste Kroaten leven en werken in het buitenland, omdat er in hun eigen land geen toekomst lijkt te zijn. Hopelijk verandert dat. Slovenië lijkt welvarender.

Ali en ik hebben van deze vakantie genoten. Het waren lange dagen, maar we hebben zo veel gezien en gehoord, ik had het niet graag willen missen!

Nu weer terug in Nederland. Al ben ik met pensioen, ik ben blij, dat ik weer aan het werk kan. Ik werd lui: “Och, dat kan morgen ook nog wel…” Nu heb ik weer afspraken voor allerlei dingen en aan afspraken moet je je houden, zo ben ik opgevoed.

We hadden een reünie van onze PABO-klas. In 1973 zijn we geslaagd voor het examen en 21 leerlingen gingen toen alle kanten op. Niet alle 21 klasgenoten waren erbij, maar het is een wonder, dat we wel allemaal nog mee kunnen leven, via de groepsapp. Over 2 jaar is het 50 jaar geleden, dat we geslaagd zijn, dan komen we, DV, weer bij elkaar.

Vanmorgen was Noushin er weer. Met haar heb ik gesproken over straattaal, spreektaal, spreekwoordelijk taal… We keken naar de kever, het lelijke eendje en de snoek… Bespraken allerlei uitdrukkingen in het Nederlands, die niet zomaar te begrijpen zijn voor buitenlanders. Elke keer als Noushin en ik samen praten, realiseer me weer, hoe moeilijk onze taal voor haar is. Ze doet zo haar best en ik ben blij, dat ik haar daarbij kan helpen. Ze redt zich prima, maar wil het nog beter kunnen. Ik help graag.

Hoe rijk is het Nederlands! Misschien noem je me een taalpurist, dat is dan maar zo, maar ik erger me aan al die Engelse woorden, die gebruikt worden en waarvoor Nederlandse woorden beschikbaar zijn. Straattaal snap ik, als oprechte Nederlandse, vaak echt niet, om van schuttingtaal maar niet te spreken. Die wil ik trouwens ook niet kennen. (Nou ja, alleen passief, misschien).

Nou, zo kan het wel weer. Mijn eerste blog na lange tijd. Als ik het voor elkaar krijg, zie je een foto van de een grot in Postojnan, in Slovenië. Dit beeld doet me denken aan een schilderij van Jeroen Bosch.

Niet echt gewoon…