19 mei 2019 SONGS OF LOVE

Gisteravond heb ik weer eens naar het songfestival gekeken. Ja, ik had een boek in handen, want al die spectaculaire acties zijn aan mij niet besteed. Ik heb het idee, dat het dit jaar minder extravagant was, Als ik eerlijk ben, weet ik niet veel meer van al die liedjes. Alleen dat van Duncan. Geen overbodige scenes, alleen de muziek. Die vond ik mooi. De tekst heb ik nog niet kunnen achterhalen, maar volgens commentatoren ging het over het verlies van een  geliefde. A losing game.

Eigenlijk wilde ik wel op tijd naar bed: morgenochtend orgelspelen tijdens de kerkdienst n Zonnekamp. Heel andere liederen. Maar ik heb de stemming uitgezeten en gezien, hoe spannend het was tot het eind.

GEWONNEN! Na 44 jaar. Ik herinner me nog, dat Lenny Kuhr won met de Troubadour. Ik kan het nog mee zingen. EUFORIE! Ook nu. Ik gun het Duncan van harte. Een leuke, spontane jongen. Heel anders dan Waylon, die vorig jaar meedeed.

Ik ging dus vrolijk naar bed. Vanmorgen in Zonnekamp was er een heel ander publiek. Daar werd ik niet vrolijk van. Allemaal mensen in rolstoelen, de een slapend, de ander weggezakt. Wat krijgen zij mee van alles? De voorgangster deed het heel goed. Alleen ben ik bang, dat niet veel mensen meekregen van wat zij zei. Ik wel. ARCADE. Overwelfd. Omarmd, in de armen genomen. Door God. Dat kreeg ik mee en daar ben ik dankbaar voor.

Het orgelspelen ging niet altijd goed, maar waarschijnlijk ben ik de enige, die dat gemerkt heeft… Dat orgel verbergt nog veel geheimen voor mij. Binnenkort ga ik daar eens met Hessie over praten. Zij is nu met vakantie, maar volgende week nodig ik haar uit. We kennen elkaar al van de basisschool.