4 juli 2020 TAAL

Iedereen  die mijn blogs leest, zal het inmiddels wel duidelijk zijn: Ik houd van taal. Ik lees veel, luister graag en natuurlijk vind ik schrijven fijn, anders had ik geen website. Praten doe ik ook graag op zijn tijd.

In de afgelopen maanden heb ik meer geluisterd en geschreven dan gesproken, maar dat kwam door corona. Ik heb er wel weer van geleerd.

“Ik luisterde met gespitste lippen”  Dat hoorde ik vanmorgen iemand zeggen en ik schoot hardop in de lach. Ik weet niet meer wie het zei en in welk verband, maar ik kan me die verspreking heel goed voorstellen! Iemand zegt iets en je wilt heel graag reageren, je mond is er klaar voor, maar je wacht nog even tot de ander uitgesproken is.

Deden meer mensen dat maar: eerst luisteren, dan spreken. Misschien beter: eerst denken, dan schrijven.

Wie is er niet uitgescholden via de sociale media? Politie, politici, zorgverleners… Ze kregen positieve en negatieve klappen. Eerlijk gezegd word ik er heel moe van. Beter gezegd: Ik ben het helemaal zat!

Iedereen weet zo onderhand alles van alle onderwerpen. Denken ze… Gisteren werd ik daar weer bij bepaald. We dronken even koffie voordat de eerste cliënten van de voedselbank hun pakketten kwamen afhalen. Er werd over de demonstratie van de boeren gesproken: “Die Carola Schouten weet niet, waar ze het over heeft! Geen eiwitten? Dat kan echt niet, dan worden die dieren ziek? “He? Dat zei de minister toch helemaal niet? Eiwitarmer”, dacht ik. Wie ben ik.. Toen er nog meer geklaagd werd over de regering  i.v.m. het onderwijs en de kinderopvang had ik er echt genoeg van. Ik ben het ook niet met alles eens, ik denk vaak, dat mijn oplossingen beter zijn. Maar ik zit niet in de regering. Ik stem op de partij, die volgens mij het beste programma heeft. Ik heb heel fijntjes (volgens mij) ingebracht, dat ik vertrouw op de deskundigen. Wat een verantwoordelijkheid hebben zij! Laten we hen steunen!
Na dit gesprek werp ik me weer op het brood. Ik hoor nog wel een gesprekje, dat gaat over poesjes en katers. Daar krijg ik echt de rillingen van: Wat een niveau!!  Banaal. Er wordt besmuikt gegiecheld. Vinden ze dat nu echt leuk?? Eerlijk gezegd geloof ik dat niet. Ik heb mijn afkeer non-verbaal wel  laten merken.

Taal is zo belangrijk! Ik erger me vaak aan die grove, ordinaire taal . Ik keek laatst naar het programma “Spreek Nederlands met me”. Van die taal snap ik dus niets! Wat al die rappers laten horen is voor mij abracadabra. Zolang het respectvol blijft, vind ik het prima en kan er wel om lachen.

Het is zaterdagmiddag, het is een beetje herfstachtig. Naast me ligt een blocnote. Die ligt er altijd. Daarop schrijf  ik dingen/ uitspraken, die me opvallen en die ik gebruik in mijn blog. Ik kan er bijna weer een blaadje afscheuren. Er staat nog 1 uitspraak op, die ik nog niet gebruikt heb. Vorige week hoorde ik die. Van een uitbater, die zijn horecagelegenheid helemaal aangepast had, maar nog geen klanten zag:

Er komt geen hond, dat geeft een kater”

Dan denk ik: Heb je toch een huisdier, al zou ik liever een hond hebben.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.