ALARMBELLEN. 23 juli 2018

Nee, geen weeralarm, ook al is er vandaag wel een hitteplan afgekondigd. Die bellen gingen bij mij rinkelen, toen ik mijn auto startte en er 1 lampje bleef branden. Dat hoort niet en ik houd er absoluut niet van. Het was wel een oranje lichtje, geen rood, maar toch… Ik kon de betekenis van de afbeelding niet thuisbrengen, maar het leek ingewikkeld. De dichtstbijzijnde garage is zo’n 200m  van mijn huis. Dat moet kunnen. Dat kon. Een wat oudere, behoorlijk gezette man wil wel even kijken. Hij hijst zich uit zijn stoel (het is warm!) en worstelt zich achter het stuur. Dat is niet gemakkelijk, want mijn stoel staat ver naar voren. Als het gelukt is, zoekt hij lang naar de plek waar de stekker van de meter, die hij vasthoudt, in moet. Er komt zelfs een zaklantaarn aan te pas. Hij meet iets op, geen idee wat, maar ik kijk nieuwsgierig toe, hoe hij de uitslag op een computer uitleest. “De sensor van de katalysator is misschien kapot”. O. Ik wist niet eens, dat die er in zat, maar goed, dan weet ik dat nu wel. Hij legt me uit, wat zo’n ding doet. Hij wist de boel en het lampje is uit. “Waarschijnlijk is er niets aan de hand, maar het kan ook zijn, dat het weer gaat branden. Dan moet er iets gebeuren, maar de boel ontploft niet”. 10 minuten werk. €30 armer.

Als ik een half uurtje later weer start, blijft het lampje weer branden. Dan ben ik het zat en rijd naar mijn vertrouwde garage in Staphorst. Daar begroet een leuke jongeman me vriendelijk, luistert even, pakt ook zo’n meetapparaat, stopt de stekker in de sigarettenaansteker, kijkt op zijn telefoon en vertelt me ook, dat de sensor kapot is. Ja, dat dacht ik al… Hij heeft zo’n ding niet in voorraad, maar ik kan rustig nog een poosje rijden. Dat moet ook, want ’s avonds moet ik naar Genemuiden voor een gezinsbezoek. We maken een afspraak voor de volgende dag, dan zal mijn auto gelijk een beurt krijgen.

De volgende middag parkeer ik de auto voor de garage. De monteur neemt hem van me over, geeft me koffie en ik ga op een stoel lekker in de schaduw zitten met mijn ereader. Zo nu en dan komt de monteur even bij me om te vertellen, wat hij aan het doen is. Hij laat me de kapotte sensor zien, of tenminste het slangetje waar die blijkbaar in zit. Even later toont hij me de filter van de airco. De inhoud daarvan doet me denken aan de inhoud van mijn stofzuiger. Geen wonder, dat de airco het niet meer goed deed! Na een uur staat de auto weer voor me klaar. “Je hoeft geen raampjes meer open te doen, het is lekker koel binnen”. De eigenaar van de garage komt nog even een praatje maken en dan kan ik weg. Het is inderdaad heerlijk koel binnen. Ik steek mijn duim op tegen de monteur en hij doet lachend hetzelfde. Mijn auto rijdt weer als nieuw!!

Ik krijg de rekening nog wel, maar dan weet ik, waarvoor ik betaal: Een heerlijk koele, als nieuw rijdende auto en vooral Geen alarmlichtjes en –bellen meer.

Reactie plaatsen

Reacties

Coby Raes
6 jaar geleden

Ha Tjallie, leuke impressie van twee garagebezoeken!