Politieke hectiek.

Nog 2 weken en dan zijn de verkiezingen. Het kan niemand ontgaan, want je hoort en ziet niet anders. De promotiefilmpjes vliegen je om de oren en de ogen. Lijsttrekkers proberen elkaar de loef af te steken en trekken het land in om “het gewone volk” voor zich te winnen. Ze doen wel of niet mee aan debatten, al naar gelang ze het beste uitkomt. Opiniepeilingen houden de mensen in hun greep. Voor wat die waard zijn. Wilders gaat terug in de peilingen, kan niet meer het land in omdat zijn veiligheid in het geding is. Triest. Asscher hoopt op een wonderbaarlijke herleving. Jesse Klaver loopt intussen met zijn hoofd in de wolken. Hectiek in de politiek. Trump kan daar bijna niet meer tegen op.

Er zijn veel nieuwe partijen gekomen, echt nieuw en afsplitsingen van de bestaande. De leukste van alle vond ik de Partij van de niet stemmers. Ik moest lachen om de lijstrekker, een vrij bekende advocaat. Geen domme jongen. Hij werd diverse keren uitgebreid geïnterviewd en had een heel verhaal, maar in feite zei hij niets. Knap vind ik dat. Die partij doet niet meer mee. Niet op stemmen dus.

Dan zijn er nog een paar partijen, die een echte schreeuwer als lijsttrekker hebben. Die kan ik echt niet serieus nemen. Ook niet op stemmen.

Dan blijft er een kleiner aantal over. Nog genoeg om uit te kiezen. Daarom heb ik de Stemwijzer ingevuld. Eens kijken, waar ik uitkom. Ik heb mijn mening op de stellingen gegeven zonder naar de toelichting van de partijen te kijken. Voor de zekerheid heb ik het een paar dagen later nog eens gedaan en een week later weer. Tja, ik kan er niet onder uit: Elke keer kwam ik uit bij de Christen Unie. Op 2 de SGP en op 3 het CDA.  Ik wil er trouwens ook helemaal niet onder uit, ik stem al jaren op de CU. Daarna heb ik de Stemwijzer  nog een keer ingevuld, maar toen op alle stellingen het tegengestelde antwoord gegeven. Toen kwam ik uit bij VNL en op 2 de PVV.

Die politieke hectiek vind ik leuk om te volgen, maar ik word er niet hectisch van. Eerder sceptisch.