JOY TO THE WORLD…

Zaterdagmiddag. Buiten schemert het al. Binnen brandt de kerstboom en ik heb kaarsjes aangestoken en een cd opgezet met instrumentale kerstmuziek. Joy to the world klinkt door mijn kamer. Prachtige melodie. Nadeel is, dat die nu de hele verdere dag door mijn hoofd blijft spelen en de kans is groot, dat ik er morgenochtend ook nog mee wakker word, maar dat heb ik er wel voor over. Je kunt met mindere gedachten wakker worden, nietwaar? Joy in mijn huis. Ik geniet er van. Maar joy in the world? Verre van.

Gisteren werd ik er weer met mijn neus bovenop gedrukt.

Als coördinator van de Voorleesexpres ging ik met de voorlezer mee naar een gezin uit Syrië. Toen ik binnenkwam was de voorlezer al bezig. Ik begroet de moeder en zie in de hoek van de kamer een andere vrouw staan. Zij is gekleed in een prachtig lang gewaad, heeft een hoofddoek om en ook nog een witte sjaal om hoofd en schouders. Ze houdt haar handen op een speciale manier bijeen , heeft haar ogen gesloten en prevelt zachtjes. Even had ik de neiging om naar haar toe te lopen en me voor te stellen, maar gelukkig realiseerde ik me op tijd, dat ze aan het bidden was. En even later wist ik ook waarom ze dat deed. Annemieke, de voorlezer was met Bisan, een meisje van net 4 jaar, een boekje aan het bekijken. De tv stond aan, het geluid uit. Een Arabische zender.  Doden, wanhopige mensen. Terwijl Annemieke doorgaat met Bisan praat ik met de moeder. Zij spreekt al veel beter Nederlands dan de vorige keer dat ik er was en ook Bisan heeft grote sprongen gemaakt. Ze vertelt, dat haar moeder nu bij hen woont. Gevlucht uit Syrië, ze wacht op een eigen huis. Ze wil niet, dat haar moeder in een AZC terecht komt. Daar heeft ze zelf een half jaar gezeten en dat was niet bepaald leuk. Haar vader is nog in Syrië. Haar moeder, oma dus, doet haar witte sjaal af en komt bij ons. Ze geeft ons een hand  “salam aleikum”. Ze volgt het voorlezen even, maar dan is al haar aandacht voor de telefoon. Ze is driftig aan het typen en aan de geluiden te horen komen er ook berichten binnen. Ik ga even een paar foto’s maken en zij vindt het leuk om er ook op te staan. Dan lacht ze vrolijk. Maar even daarna komt er weer een berichtje binnen. Ze staat op, loopt naar de hoek van de kamer, doet de witte sjaal om en bidt weer.

Intussen kijk ik weer naar de beelden op tv. Ik zie doden, gewonden, wanhoop. Die beelden worden ook op de Nederlandse zenders uitgezonden, zij het minder heftig. Ik vind die vreselijk, maar ik sluit me er ook een beetje voor af, de laatste tijd. Gistermiddag kwamen ze heel heftig binnen. Dit gezin heeft dat allemaal meegemaakt en zit in grote angst over hun familie.

Wat zijn de dingen, waar wij ons hier over opwinden, toch bagatellen. Een referendum, partijleiders, nepnieuws… Om niets worden mensen de grond in geboord, zelfs dood gewenst.

Joy to the world. Deze oma heeft mij weer bepaald bij de kracht van het gebed.

Let’s pray for it!