Op herhaling: 7 december 2018

Vandaag heb ik iets gedaan, wat ik al jarenlang wilde, maar waar het nooit van kwam RIJLES.

Bijna 50 jaar geleden had ik rijles. Mijnheer Heemstra, onze achterbuurman, was de instructeur. Een rustige man, maar wel met een kwajongen in zich. Ik herinner me, dat ik van hem heel langzaam langs een groep jongens moest rijden, die een deel van de weg in beslag nam. Hij pakte, terwijl we langs reden, de tas van een van die jongens af en had groot plezier. Ik ook. Van hem heb ik autorijden geleerd. Alhoewel: mijn vader droeg er ook aan bij, want hij liet me oefenen op de Kamp en zaterdags mocht ik samen met hem naar Emmeloord om mijn broertje van school te halen. Zonder rijbewijs…. Ook zondags reed ik vaak mensen naar de kerk. Wat een blijk van vertrouwen! Meneer Heemstra leerde me de bijzondere vaardigheden: de hellingproef. In het centrum van Meppel is zo’n heuveltje in de weg. Als ik er langs rijd, moet ik daar nog steeds aan denken. Maar echt geleerd heb ik die proef in Zuid-Afrika, daar zijn echte hellingen. Fileparkeren behoort ook bij die vaardigheden. De eerste keer, dat ik dat moest doen, kreeg ik een 10. Daarna heb ik die nooit weer gehaald. Tot vandaag kon ik het niet. Ik rijd liever een eind verder, dan dat ik ga stuntelen. Maar dat is niet bevredigend: Dat moet ik toch kunnen! Ali had hetzelfde gevoel en samen sta je sterker, dus hebben we de stoute schoenen aangetrokken en extra rijles genomen, onze “Eigen weg”.  De instructeur was heel verrast, dat we dat wilden. Hij had dat nog niet eerder meegemaakt. We hadden alle drie voorpret. Ik heb eerst een uurlang geoefend. Steeds kleinere plekjes, oefening baart kunst, dus “we nemen er nog één”. Op het laatst ook nog even achteruit in een vak parkeren. Dat heb ik voor zover ik weet, vroeger nooit geleerd. Die vakken waren er toen vast nog niet. Nu wel en ook voor mijn huis. Fileparkeren hoef ik daar niet, er staan maar 7 huizen in de Wintersstraat, maar achteruit inparkeren deed ik nooit. Nu staat mijn auto (bijna) keurig in het vak. Met dank aan de buurman: zijn auto stond er nog niet. En natuurlijk met dank aan de instructeur. Hij heeft net zoveel plezier gehad als wij, zei hij aan het eind van de lessen.

 

Reactie plaatsen

Reacties

Coby Raes
5 jaar geleden

Ha Tjallie,

Leuk verhaal! Ik zie jullie bezig!
Ik zit nu te puzzelen op een eerste blog op mijn nog-nét-niet gepubliceerde website. Over schilderijen.
Ik zit nooit om verhaal verlegen, maar de eerste blog .... wat zet je daarin?
Heb je een tip? Dan zie ik hem graag op de mail.
Hopelijk kan ik je binnenkort mijn websiteadres opgeven. Maar dan moet ik die eerste blog wel geschreven hebben. In het begin mag het klein zijn, toch?
Groetjes,
Coby