Terug in het gareel. 28-10-2017

De vakantie is voorbij. Voor de meesten al een hele tijd, voor mij nog maar kort.

Ik ben net terug van een reis naar “Zonnig Kroatië”. Dat leek me niet verkeerd: Eerst de zomer in Nederland en dan nog een stukje zomer in Kroatië.

De vakantie was heel goed: veel gezien, nieuwe mensen ontmoet, veel gesprekken gevoerd. Maar dat stukje zomer ontbrak. Ik heb niet op het strand gelegen en ben ook niet in zee geweest. Water was er genoeg: in zee, in meren, in watervallen en uit de lucht. Op een gegeven moment zat ik in het stadje Punat op een bankje in de haven een broodje te eten. Een gehandicapte meeuw kwam even langs en stootte onverstaanbare klanken uit. Ik zat er naar te kijken en opeens merkte ik een inktzwarte lucht. Bliksemflitsen en donderslagen. Gauw een restaurantje binnen. Het begon toch te regenen! En niet even, nee, uren lang. We hadden afgesproken om op een bepaalde tijd weer bij de bus te zijn, dus ik moest er wel door. Het laatste stukje kon ik over een muurtje lopen, maar de laatste stappen… tot mijn enkels in het water! Iedereen zat totaal doorweekt tenslotte weer in de bus. Sommigen mopperden, maar de meesten konden er wel om lachen: Weer eens iets anders!

Nee, zomerweer was het niet, eerder novemberweer. Maar toch heb ik genoten. Vooral van al die onbekende mensen. Soms keek ik meer naar de mensen, dan naar de omgeving. Ieder mens is uniek, maar de een is toch unieker/meer bijzonder dan de ander, geloof ik. In onze groep zaten 31 mensen en zeker 6 van hen waren in mijn ogen wel heel bijzonder. Zij gedroegen zich al gauw heel puberaal: luidruchtig, aandachttrekkend en soms echt banaal. Na 2 dagen waren er al 2 groepen: de bezadigden en de pubers. Raden, bij welke groep ik hoorde. De laatste dag organiseerde de pubergroep een bonte-avond. Die heb ik overgeslagen. Ik ben gestopt met werken in het onderwijs en daarmee ook gestopt met bonte avonden.                                                                                                                                            

Het is interessant om zo’n groepsproces te zien. Het is soms net een schoolreisje, van pubers.

Nu is het gewone leven weer begonnen. De eerste lessen aan mijn buitenlandse leerlingen zijn weer voorbij. De eerste afspraken voor de Voorleesexpres zijn weer gemaakt. Misschien kan ik toch nog soms van de zon genieten, de komende tijd. Ik wil best weer in het gareel, maar even loslopen is ook niet verkeerd.