TRANEN IN SOORTEN

15-02-2018

 

Het was een waar tranendal, deze week, tjonge wat is er veel gesnotterd. En, eerlijk is eerlijk, ik heb ook regelmatig een traantje gelaten.

Tranen waren er bij de schaatsers, die een medaille hebben gewonnen en dat waren er veel! Dat waren tranen van blijdschap, trots, opluchting of hoe je ze noemen wilt. Een tranentop dus. Een echte huilbui overviel Jorien ter Mors toen ze, na het behalen van goud, gevraagd werd wat haar vader ervan zou zeggen. Een echte huilbui. Waterige ogen en een snik in zijn stem had Halbe Zijlstra, toen hij zijn aftreden moest aankondigen. Een traan en een snik van spijt (en schaamte?).

Vreugde tranen, tranen van verdriet gemengd met blijdschap, tranen van spijt. Wat kun je op verschillende manieren ontroerd raken en het laten blijken.

Al die medaillewinnaars probeerden op het podium hun emoties te bedwingen, maar tijdens het spelen van het Wilhelmus lukte dat bijna niemand. Ik krijg ook altijd een brok in mijn keel als het Wilhelmus gezongen wordt. Dat lied maakt, ondanks alle kritiek, toch bepaalde gevoelens wakker. Welke dat zijn, weet ik niet, ik kan er naar raden: saamhorigheidsgevoelens? Bij de sporters komen er natuurlijk allerlei andere gevoelens bij.

Als ik die medaillewinnaars zie huilen van geluk, pink ik ook een traantje weg.

Als ik Jorien echt zie huilen en hoor, waarom ze huilt, dan moet ik uitgebreid mijn neus snuiten.

Toen ik Halbe Zijlstra zijn verhaal hoorde doen en zijn emoties zag, reageerde ik eerst heel sceptisch. Ik was alleen maar verbaasd over zo’n oerdomme fout. Ik heb ook wel eens een verhaal mooier gemaakt, dan het was, maar ik heb mezelf nooit bij de koning in het paleis geplaatst en dat voor een groot publiek als waarheid verkondigd. Hoe dom kun je zijn! Maar toen ik alles later nog eens zag (volgens mij werd het ontelbare keren herhaald), kreeg ik dubbele gevoelens: Wat dom! en Wat een persoonlijk drama! Hoe legt hij dat aan zijn kinderen uit? Ja, ik kan die emoties van hem begrijpen, maar ik heb er toch geen traan om geplengd.

Ook niet toen bekend werd, dat Ruud Lubbers is overleden. Meeleven met zijn vrouw en kinderen doe ik wel, maar hij staat te ver van mij af om daar diep door geraakt te worden.

Veel tranen dus, deze week, bij de een meer dan bij de ander. Gevoelens van blijdschap, van verdriet, van spijt, van medeleven.

Prima toch?

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.