Uitzetting/ontzetting 8 september 2018

Vandaag worden Lili en Howick het land uitgezet. Tenminste, dat is de bedoeling, maar ik hoor net, dat ze spoorloos zijn. Weggelopen vannacht uit het pleeggezin. Zoveel vraagtekens.

De afgelopen weken waren ze volop in het nieuws. Ze traden op in talkshows. Ik heb daar met gemengde gevoelens naar gekeken. 2 beginnende pubers, die, naar mijn gevoel, als volwassenen hun woord deden.

Ze zijn in Nederland opgegroeid, zijn eigenlijk gewoon Nederlandse pubers. Wat weten we van hun achtergrond? Waarom zijn zij in Nederland? Hun moeder is uitgezet. Waarom? is er ook een vader in beeld?   Armenië is een veilig land, volgens de regering. Ik heb daar een reportage over gehoord: Armenië is geen ontwikkelingsland, je kunt er prima leven. Als je geld hebt…. De armoede is ook groot.

De hoogste rechters hebben zich over deze gebogen en ze kwamen allemaal tot de conclusie, dat deze kinderen terug moeten naar hun vaderland, waar ze totaal geen binding mee hebben. Ze kennen zelfs de taal  niet. Toch een eerste vereiste om je ergens thuis te kunnen voelen.  

Wat verwarrend allemaal! Wat een vraagtekens.

Ik ken het dossier niet. Wie wel? De rechters, denk ik. Een journalist in een van die praatprogramma’s zei dat ook en dat was heel relativerend. “We kennen niet alle ins en outs. De emoties spelen nu een grote rol, maar de feiten zijn niet duidelijk”.

Die emoties zijn heel begrijpelijk, gelukkig dat die er zijn! Empathie ontbreekt nogal eens tegenwoordig. Maar zijn emoties, empathie en realiteit nu in goede verhouding?

Mijn eerste gedachte is ook, dat deze kinderen hier moeten blijven. Ik probeer me in hun situatie te verplaatsen en leef met hen mee. Die onzekerheid moet vreselijk zijn. Geen wonder, dat ze weglopen.

Toch speelt bij mij ook steeds het gevoel mee, dat er iets dubbels is. Ik weet niet zo goed, hoe ik dat moet omschrijven, maar het geeft me een onzeker gevoel. Die kinderen horen hier, denk ik in eerste instantie. Maar waarom beslissen die rechters dan anders?? Is het allemaal politiek? Als ik die kinderen dan hoor en zie, krijg ik het gevoel, dat ze niet zichzelf zijn. Veel te volwassen.

Wat zal de staatssecretaris, die hierover gaat, het moeilijk hebben. Zoveel druk van de sociale media. Iedereen zegt: “Ze moeten hier blijven”. De rechters oordelen anders.

We weten zoveel niet en alleen op je emoties afgaan is niet de goede manier. Stop dat maar eens. .. Dat kan, denk ik niet. Twitter maakt overuren. De sociale media spelen zo’n grote rol in de meningsvorming tegenwoordig. Al die primaire reacties roepen weer andere primaire reacties op.

Ik hoop en bid, dat er voor Lili en Howick rust komt, hoe dan ook.

Ik denk ook aan de kinderen, die misschien in een soortgelijke situatie verkeren, maar geen aandacht krijgen.

Uitzetting/ontzetting……. Bezinning. Ontwittering.