Verschrikkelijk, verantwoordelijk, vrees

Wat een verschrikkelijk nieuws kregen we deze week weer te horen. Ziekmakend, noemde premier May het.

De aanslag in Manchester heeft iedereen diep geschokt. Al die slachtoffers: jonge mensen, die lang hadden uitgekeken naar een concert van een idool; ouders, die hun kin- deren kwamen halen, maar zelf het leven verloren. En wat te denken van al die hulpverleners, die hun verschrikkelijke werk moesten doen. De angst, die weer de kop op heeft gestoken. Er zijn geen woorden voor.

Er zijn en worden wel veel woorden over gezegd en geschreven. En veel beelden over vertoond. Mij wel eens teveel. Ik moet er niet aan denken, dat ik in zo’n wanhopige situatie voluit huilend in beeld zou komen. Soms dacht ik: Wat meer discretie, alsjeblieft.

Ook afschuwelijk was het ongeluk, dat een Syrisch meisje overkwam: zij verdronk in het zwembad tijdens de zwemles. Ze kon niet zwemmen, sprak geen Nederlands, was niet bang voor water, maar vond dat juist prachtig. Tijdens het vrij zwemmen is ze aan de aandacht van de badmeesters en leerkrachten ontsnapt. De hele gang van zaken is me niet helemaal duidelijk, maar het gaat me om de vraag, of hier mensen schuldig zijn aan de dood van dit meisje. Volgens de rechter wel. Die uitspraak respecteer ik, al heb ik er wel vraagtekens bij. Deze uitspraak kan verstrekkende gevolgen hebben voor de mensen in het onderwijs.

Verantwoordelijkheid en schuld

Wie verantwoordelijk is voor de aanslag in Manchester is duidelijk. De schuldvraag hoeft echt niet gesteld te worden, het antwoord is meer dan duidelijk.

Als leerkracht draag je grote verantwoordelijkheid voor de kinderen, die aan je zorgen zijn toevertrouwd. Die verantwoordelijkheid heb ik altijd gevoeld. Maar ben je dan ook schuldig, als er iets verkeerd gaat? Ik herinner me dat op mijn eerste school op de weg naar de gymzaal veel lantaarnpalen stonden. Bij elke paal riep ik: Pas op, weer een paal! Desondanks liepen er toch vaak een paar kinderen tegenaan. Was ik daar schuldig aan? Nee, echt niet. Ook tijdens de zwemlessen heb ik het er wel met de badmeester overgehad, wie er verantwoordelijk was, als er iets gebeurde. Dat was ik dus, maar hij zou het water wel induiken, als het nodig was. Ja, we deden er wat lacherig over. Toen ik hoorde over deze rechtszaak moest ik er weer aan denken. De badmeesters en leerkrachten zijn verantwoordelijk voor wat er gebeurt tijdens de zwemles. Maar schuldig aan de dood van dit meisje? Ik geloof, dat zij, net als het meisje en haar ouders, slachtoffer zijn. Ze hebben levenslang.

Vrees

Kun je nog wel veilig plaatsen bezoeken, waar veel mensen samen zijn? Absolute veiligheid is niet te garanderen. Maar door je door angst te laten regeren, speel je de terroristen precies in de kaart.

Kun je als leerkracht nog wel de school uit met de kinderen? Het wordt steeds drukker op de weg. De kinderen worden er ook niet rustiger op. Zonder voldoende begeleiding is dat niet meer verantwoord, volgens mij. En wat is trouwens voldoende. Als ik soms groepen zie lopen of fietsen, lijkt 1 op 1- begeleiding nog niet voldoende. Ook in deze situaties is absolute veiligheid niet te garanderen. Natuurlijk moet je alles doen om de veiligheid zo groot mogelijk te maken. Maar als je je door de angst laat regeren, durf je niets meer te ondernemen.

Alleen: de uitspraak van de rechter maakt het wel moeilijker. Je kunt veroordeeld worden, ook als je er misschien niets aan kon doen.

Ik kan me heel goed voorstellen, dat leerkrachten nu 3x keer vaker nadenken voordat ze leuke dingen gaan doen!

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.