VOLTOOID LEVEN?

Waarom?

Gisteren schreef ik een stukje over hectiek in de politiek. Daarna keek ik naar het radiodebat op radio 1. (tegenwoordig kun je radio-uitzendingen ook bekijken. Vind ik leuk, want ik zie graag gezichten bij stemmen).  Die uitgestoken hand van Klaver naar Asscher vond ik gênant.  Een ingestudeerd toneelstukje. Ik dacht:  “Dit moet je niet doen, joh, dit gaat tegen je werken. Je staat toch al op scherp wat media aandacht betreft”.

Er werd gesproken over de pensioenleeftijd, ouderenzorg, voltooid leven.

Voltooid leven. Wat is dat? Wie bepaalt dat?

Mijn moeder werd 96 en zei vaak :”Het hoeft voor mij niet meer” Zij verlangde naar de Hemel. Zij heeft haar wens verkregen, op Oudejaarsavond, tijdens de kerkdienst. God riep haar, dat geloof ik vast. Ik heb me wel afgevraagd, waarom Hij haar niet eerder riep. Dit klinkt misschien profaan, maar zo bedoel ik het absoluut niet.

Voor zover ik weet hebben wij nooit aan de mogelijkheid van euthanasie of de pil van Drion gedacht. Ik niet, in elk geval. Zelf een einde aan je leven maken? Nee, ons leven ligt in de hand van God. Soms heb ik me wel afgevraagd of we de hand van God door al onze medische mogelijkheden niet ver van ons afhouden. Jarenlange kunstmatige coma, het hart levend houden met apparaten…

Kortgeleden maakte de zoon van vrienden een einde aan zijn leven. Zo onverwacht voor zijn ouders, zussen, vrienden, collega’s. Onbegrijpelijk.  Geen reden, geen afscheidswoord, niets meer. Alleen maar vragen.

Was zijn leven voltooid? Voor zijn ouders, zussen, vrienden, collega’s helemaal niet. Tijdens de afscheidsdienst en in gesprekken werden er zoveel warme woorden gesproken, dat zijn moeder zei  : “Had hij dit maar kunnen horen..”

Hij zag het leven niet meer zitten. Zo stond het op de rouwkaart. Hij geloofde in de vergeving van zonden. Ook dat stond op de kaart.

Vroeger gingen mensen die zichzelf doodden volgens de kerk naar de hel. Ze werden begraven in ongewijde grond. Van God verlaten. Wat moet dat vreselijk geweest zijn voor de ouders en familie en vrienden. Gelukkig is het nu anders. Zijn lichaam werd begraven, zijn echte wezen ging naar de hemel. Symbolisch daarvoor waren de witte ballonnen, die opstegen terwijl de kist zakte in het graf.

Indrukwekkend. Troostend.

Wij zitten niet op de troon van God. Gelukkig niet. De vragen blijven. Schuldgevoel. Waarom?

Boosheid ook.

Boos, omdat hij zoveel verdriet, vragen, schuldgevoelens heeft veroorzaakt. Ik  realiseer me ook wel, dat hij dat niet besefte. Hij was psychisch ziek, ook al wist niemand dat. Als hij al die warme woorden eerder had gehoord, was hij dan ook tot deze daad gekomen? We zullen het nooit weten.

Voltooid leven? Wie bepaalt dat?

 

 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.