CORONA 6- 5 MEI 2020

BEVRIJDINGSDAG 2020

De zon schijnt feestelijk, de vlaggen wapperen vrolijk. Bij mij in de straat hangen er twee, er staan ook maar 7 huizen. Ik heb geen vlag, dat is er nog nooit van gekomen. Elk jaar denk ik: “Toch eens eentje aanschaffen”. Maar een jaar is zo voorbij en dan denk ik weer hetzelfde.

Vanmorgen was ik bij vrienden in Meppel: daar hingen de vlaggen huis aan huis. Mooi om te zien. We spraken uitgebreid over gisteren, 4 mei, dodenherdenking. Ik vond de ceremonie op de Dam heel indrukwekkend. De beelden van voorgaande jaren herinner ik me natuurlijk heel goed. Nu was het heel anders: de taptoe, daarna 2 minuten oorverdovende stilte. Het Wilhelmus. Een  meisje van zestien, dat een door haarzelf geschreven gedicht voordraagt, de ingetogen muziek. Dan de toespraak van de koning. Heel persoonlijk, heel betrokken. De kranslegging, niet door veteranen of andere vertegenwoordigers, maar door 2 scouts, broer en zus, namens de mensen, die niet aanwezig konden zijn. Een heel kort defilé.

De laatste jaren hoor ik steeds meer verhalen, die me schokken. Ik heb veel oorlogsboeken gelezen. Ik kreeg het beeld, dat ons land alleen bestond uit verzetshelden. Die waren er, zeker weten. Ik heb me vaak afgevraagd wat ik zou doen in zo’n situatie. Ik vrees, dat ik geen held zou zijn, maar het liefst weg zou kruipen, diep onder de dekens, wegkijken. Dan ben ik dan niet de enige. Schrale troost.. De koning noemde dat heel eerlijk in zijn toespraak. Zelfs zijn overgrootmoeder, “standvastig en fel in haar verzet”, heeft niet al haar onderdanen steun gegeven. Ze noemde bijna nooit het leed, dat de Joden werd aangedaan in haar toespraken via radio Oranje. Gisteren schrok ik weer van de verhalen van Joodse overlevenden en van de impact, die de oorlog nog steeds heeft op de tweede en zelfs op de derde generatie. Ik schrok van het verhaal van een oude man, zoon van een Nederlandse moeder en een Duitse soldaat, De vader was al voor zijn geboorte verdwenen. Hij groeide op in een pleeggezin, maar werd op school altijd uitgescholden voor “moffenkind”. Hij werd nooit uitgenodigd op kinderfeestjes. Hij heeft nog steeds moeite om mensen te vertrouwen. Ik schrok van het verhaal van oude vrouw, die als meisje ook opgroeide in een pleeggezin en met dat gezin na de oorlog ging wonen in het huis van een NSB-er. Daarom werd ook zij uitgescholden en uitgesloten. Het is goed, dat deze verhalen nu naar buiten komen.

Ja, elk jaar weer word ik in deze tijd bepaald bij wat er toen allemaal gebeurd is. Elk jaar weer schrik ik daarvan. Elk jaar weer ben ik blij, dat ik in het Nederland van na de oorlog ben geboren en getogen. Een vrij land! Nu beperkt in onze vrijheid door de coronacrisis. Ik heb intussen een coronakapsel, net als onze koning. Tja, ik zag ook zijn wapperende haren.. Maar daarvan worden we binnenkort wel weer bevrijd, hoop ik en anders nog maar niet.

Ja, ik wil ook weer graag gewoon aan het werk. Ik mis mijn leerlingen en de gezinnen en de voorlezers van de Voorleesexpres. Maar ja, ik ben bevoorrecht, want ik hoef me niet druk te maken over mijn baan. Dat is voor velen anders.

Vandaag is het Bevrijdingsdag. Eerlijk gezegd mis ik al die bevrijdingsfeesten niet. Ik moet er niet aan denken, dat ik in zo’n menigte mensen zou moeten staan. Dat zou ik ook zonder corona nooit doen. Maar al die wapperende vlaggen, al die originele activiteiten geven me wel een hoopvol, vrij gevoel.

Reactie plaatsen

Reacties

Joke Hendriks
4 jaar geleden

Mooie overdenking weer Tjallie